Wij zijn Petra (1966) en ik (Eric, 1965) en onze zoon Mike (1998).
Een normaal gezin met een extra eigenschap om er simpelweg voor een ander te willen zijn
We hebben in de begin jaren van ons huwelijk in 1986 met z’n tweeën gewerkt en er voor gezorgd, toen Mike geboren werd, dat Petra thuis kon blijven om voor Mike te zorgen. Dit ging zo zijn gangetje totdat onze zoon voortgezet onderwijs ging volgen en bij Petra de verveling toesloeg en zij steeds vaker zei; "Had ik maar iets omhanden."
Petra kreeg gaandeweg een aantal oppaskindjes voor tussen de middag maar ze wilde voor meer kinderen zorgen.
Dat geeft haar een bepaalde voldoening en energie waardoor ze gelukkig is en dat is ook zeer goed te merken.
Op een gegeven moment zagen we op TV dat er gezinnen gezocht werden die kinderen uit rampgebieden wilden opvangen.
Er volgde een telefoontje en voor wij het wisten zaten wij bij Rubicon Jeugdzorg in Horn aan tafel. Dit was niet voor de kinderen uit de rampgebieden.
Nee, veel dichter bij huis, kinderen uit eigen omgeving. Kinderen die wegens omstandigheden niet meer thuis konden wonen. Na het Stappenplan van Bureau Rubicon te hebben doorlopen en diverse intake gesprekken te hebben afgerond, hadden wij thuis ook nog een taak liggen.
Onze zoon Mike, die enig kind was, heeft uiteraard ook zijn mening mogen laten gelden. Dat kan ook niet anders. Hij woont tenslotte bij ons en voor hem kwam er ook een behoorlijke verandering. Mike kon zich gelukkig goed vinden in onze plannen en gaf aan dat dit ook wel leuk kon zijn voor hem, hij was niet meer het enige kind uit huis. Het enige wat hij toen als 14 jarige tegen ons zei was: “Ik krijg toch wel een slot op mijn slaapkamer deur, want dat zijn allemaal mijn spulletjes”. We moesten er hartelijk om lachen... als dat de enige hobbel was.
Het team van Ôs Heukske gezin Derksen
Medio 2012 zijn wij gestart als pleeggezin en na 7 jaar als pleeggezin gefungeerd te hebben, kwamen wij op een gegeven moment in contact met een eigenaar van een gezinshuis. Het was Petra die op een gegeven moment tegen mij zei; “Is dat niet iets voor ons, een eigen gezinshuis?”
In het begin had ik twijfels, ik werkte ruim 34 jaar in de bouw als hoofd-uitvoerder en we hadden onze zaakjes keurig op orde. We waren al pleeggezin dus op dat gebied droegen wij ons steentje al bij aan de maatschappij. Echter werden wij wel nieuwsgierig en hadden vragen, veel vragen waar we antwoord op kregen. Via dit nieuwe contact zijn wij uiteindelijk in contact gekomen met Gezinshuis.com. We werden vervolgens uitgenodigd voor een informatieavond bij Gezinshuis.com en onze interesse werd steeds groter, een eigen gezinshuis, een eigen onderneming.
Zo werden wij steeds enthousiaster over het plan een eigen Gezinshuis te starten. Samen maar volledig zelfstandig iets ondernemen, een eigen professioneel team om je heen vergaren en adequaat kunnen handelen, dat is het, daar gaan we voor. Inmiddels zijn wij zelfstandig Gezinshuis (zorgaanbieder) en kopen zelf in bij de Gemeenten en bieden wij permanent onderdak aan 6 kinderen. En nu jaren later ondersteunt onze zoon Mike samen met zijn vriendin Lotte ons in de weekenden. Hierdoor kunnen wij ook blijven werken aan de vitaliteit van ons gezinshuis. Na jaren hard werken zijn er nu voor ons ook momenten dat we even kunnen afschakelen en even een moment voor onszelf hebben voor de juiste balans in het leven.
